Je weet dat je los moet laten. Maar je lijf verstrakt. Je adem schiet omhoog. En daar gaan jullie weer: jij gespannen, je paard gespannen.

Je geniet enorm van het paardrijden. Toch voel je dat vaak met te grote hulpen moet inkomen. Je doet het niet expres, maar ineens merk je dat je weer aan het knijpen met je been of steun zoekt op je teugels.

Tijdens het rijden voel je dat jij en je paard elkaars spanning overnemen. Als hij een keer schrikt verstrak je direct. In je hoofd weet je heus wel dat dát niet de oplossing is. Maar je lichaam reageert verkrampt. Het lukt je niet altijd om weer uit te blazen en vanuit ontspanning verder te rijden.

Je wil je paard niet in de weg zitten, hij doet zo enorm zijn best. Maar doorzitten is een opgave voor je. En bij het lichtrijden moet je toch altijd even spieken of je op het goede been gaat staan. Je realiseert je dat jouw houding en zit nu eerst echt verbetert moet worden voordat je de volgende stap kan maken in je training.

Je kan paardrijden met de allerkleinste hulpen. Je paard en jij voelen elkaar feilloos aan. Jullie zijn echt als twee-eenheid op elkaar ingespeeld. 

Wanneer je paard een keer schrikt, of spanning opbouwd kun je hem helpen om dit af te laten vloeien. Je neemt de spanning niet over. Vanuit je lichaamstaal naar je paard straal je rust uit. Daardoor kan hij je vol vertrouwen volgen, je blijft bij hem in de goede energie. De ontspanning komt weer terug, en je hebt een fantastische training. 

Je zit je paard geen moment in de weg, bent telkens méé met de beweging van je paard. De beweging van je paard kun jij in de stap, draf en galop vloeiend volgen. Je voelt het ritme, de beenzetting en zit daarbij onvoorwaardelijk in balans. 

Dit is je trainer