Strenger zijn
Strenger zijn klinkt voor mij altijd een beetje bozig en bazig. Alsof je paard echt even straf verdiend heeft na een actie die jij wat minder op prijs stelt. Strenger klinkt als strakker, korter, harder.
Is dat echt wat je wilt? Strenger zijn? Zou dat je probleem echt oplossen?
Dat je paard na de ‘strenge actie’ van jouw kant vervolgens als een zonnetje zijn rondje loopt? Niet hè?
Te lief
Maar ben je dan te lief voor je paard? Veel ruiters die zichzelf omschrijven als ‘te lief’ hebben een erg groot empatisch vermogen richting hun paard. Het paard doet namelijk erg zijn best.
Hij kan er ook niets aan doen dat hij het nog niet helemaal snapt. Hij is nog jong, onervaren of heeft een nare jeugd gehad. Of een niet passend zadel. Of spierpijn van rennen in de wei. Of een vervelende ruiter voordat jij hem kocht. En het is echt je maatje, dus moet je wel lief tegen hem zijn.
‘Lief zijn’ voor je paard voelt dan alsof je paard dat verdiend heeft. Dat er lief met hem wordt om gegaan.
En dus worden foutjes hem vergeven. En krijgt het paard nog veel meer kansen.
Kansen
Over die kansen wil ik het even met je hebben. Mijn paarden krijgen namelijk ook heel veel kansen. Maar géén keuze zoals een multiple choice.
Ik zie het al voor me!
(ik = het paard)
Optie A) ik reageer op de galophulp door heel hard te gaan rennen
Optie B) ik reageer op de galophulp door te mopperen op het been
Optie C) ik reageer op de galophulp door aan te springen in de galop
Geintje natuurlijk. Maar wel met een kern van waarheid. Want wanneer komt het punt dan dat je paard toch echt op een galophulp moet aan galopperen? Wanneer is hij oud genoeg, ervaren genoeg, voldoende aan het nieuwe (wel passende) zadel gewend? En kan het echt geen spierpijn meer zijn zodat hij de goede reactie moet geven?
Duidelijkheid
De oplossing zit wat mij betreft in duidelijkheid. Ik maak dus niet een verschil in streng of lief.
Ik ben ook heel lief voor mijn paarden. Misschien wel liever dan iemand die zichzelf omschrijft als ‘te lief’. Duidelijk zijn naar je paard is het aller aller liefst.
En dat houdt in dat je grenzen stelt.
Dit wel en dit niet. Dit is goed en dit is verkeerd.
“Nee, je mag niet langs me heen lopen als we richting de wei gaan.”
“Ja, je moet een stapje om zetten als ik je poets en naar de andere kant loop.”
“Nee, ik bedoelde niet dat je hard moet rennen op deze hulp, maar dat je in galop aanspringt.”
“Ik wilde 1 x links, niet 4 x rechts (wat overigens maakt dat je dezelfde richting op rijdt).”
Kaderen
Ik zie het als volgt voor me. Een paard wat heel duidelijk weet waar de grenzen zitten kan zich ook vrij gemakkelijk bewegen binnen die grenzen en tot die grenzen. Alsof dat een vierkant veld is waar hij zich binnen kan bewegen. Dit is ook heel erg prettig voor een paard.
Dit zit in zijn natuurlijk gedag. De leider bepaalt, hij volgt. In een groep weet een paard precies wat hij kan en mag doen, de afspraken zijn helder.
Maar wanneer aan elke hoek van dat vierkant een klein gaatje zit vervagen de grenzen. En dus de duidelijkheid. En dus de ‘braafheid’ of ‘luisterfrequentie’ van je paard. Als de grenzen niet duidelijk zijn gaat je paard op zoek naar die duidelijkheid.
Lees: gaat je paard de grenzen opzoeken. En dan kan dat vierkant wel eens een heel bijzondere vorm krijgen. Meer een wolk. Met vage grenzen. Is dat ‘lief zijn’ voor je paard? Wat mij betreft niet.
Volgens mij ben je pas echt lief voor je paard als je grenzen stelt. Consequent bent. Voorspelbaar. Betrouwbaar. Te vertrouwen. Jij en je paard kunnen zo wederzijds respect tonen. Vol vertrouwen met elkaar communiceren.
Beste Hester,
Complimenten voor dit blog. Ik volg al een hele tijd jouw tips, suggesties etc. Wat je nu schrijft over grenzen stellen zou ook door een pedagoog over het opvoeden van kinderen geschreven kunnen worden. En terwijl ik dat dus allemaal weet, constateerde ik deze zomer dat mijn Fries dus best nog beter kan dressuren als ik maar …. nou ja, ik kan het rijtje uit je blog wel afvinken denk ik. Dank en ik kijk uit naar je volgende tip.
Dank je wel voor je mooie reactie Saskia! Wellicht heeft het ermee te maken dat ik niet alleen instructeur ben, maar ook docent aan de opleiding Paardensport en -houderij. Didactiek en pedagogiek liggen dicht tegen elkaar aan 🙂
Hoe geef ik nog duidelijker aan dat been geven een reactie moet worden. Ik heb een Friese merrie die traag start en traag in de overgang reageert…ik weet niet goed hoe duidelijker ik kan worden. Ik geef lichte been hulp en bij geen reactie hardere been hulp en bij nog geen reactie tikje met de zweep . Toch heeft dit vaak nog steeds geen effect! Heb jij goeie tips voor mij. Of moet ik gewoon altijd die opstart strijd verwachten?
Ik heb deze weer even opnieuw gelezen, na mijn heerlijke les van gisteren, die precies hierover ging. En wat ging het fijn op het eind, toen mijn paard precies wist wat ik van haar verwachtte. En: zonder trekken en kracht en boos worden, maar met duidelijkheid. Bedankt Hester!
🙂
Blije ruiter, blij paard = Blije Juf